dag 2 vervolg ( zondag 16 maart) en dag 3 (maandag 17 maart)

Wachten wachten wachten, we beslissen een wandelingetje te maken naar een plaatselijk “shoppingcenter”(petite marché senegalais). Ik vind het heerlijk om zomaar in de wijk rond te kunnen lopen. We worden heel veel nageroepen: ‘toubab’ (blanke) en aangesproken. We zijn een echte attractie. Ik zwaai naar een klein meisje en ze loopt huilend weg. Bang, volgens Liselotte. We hebben tot nu toe nog geen andere blanke mensen gezien. Ik begin te voelen hoe het moet zijn om als zwarte mens bij ons te wonen.
We moeten heel goed opletten vanwaar we komen want het is een heus doolhof. In een overdekte markt zitten vrouwen groenten en fruit te verkopen. Ene vraagt mijn naam en begint luid te zingen “Mélanie, mélanie, mélanie. We geven haar wat geld, en zeggen dat we terugkomen als we meer kleingeld hebben.

Onderweg worden we opgepikt door mr Sène die ons terug naar huis brengt Er is een chauffeur beschikbaar die ons naar May kan brengen. May is de jongste zus van mme Sène en geeft les op de school hier. Het is een goeie vriendin van Liselotte, al van 1998. Ze is net (2 weken terug) bevallen van haar derde zoontje “Doudou’. We vertrekken gepakt en gezakt met allerlei babygerief. Op de binnenkoer van haar woonplaats worden we begroet door haar oudere kinderen. May komt komt naar buiten met haar kleine babietje. We smelten allebei ter plaatse. Liselotte mag het eerst vasthouden, dan ik. Wat een schatje!! Volgens de familie is het een lelijk kindje. We zijn gechoqueerd en zeggen dat het een prachtig boeleke is.

We gaan gezellig buiten zitten kletsen, er wordt Cola en Fanta gehaald. Ik geef de kinderen een ballon waar ze super blij mee zijn. Er loopt ook een meisje rond van 2 jaar Jacine, ook zo’n schatje. We vertellen May wat we allemaal voor haar meehebben en geven gedetailleerd uitleg over de borstpomp. Wat zijn wij ervaren moeders . Ik haal een knuffel leeuwtje uit de zak die voor de baby bedoeld was en geef het aan Jacine. Ze lost het niet meer. Af en toe worden we benaderd door een kudde kale schapen. Even roepen en zwaaien met onze armen en ze keren om, om daar na 10’ terug te zijn. Hilarisch!

Buiten zit ik bijna een uur met kleine Doudou op mijn schoot. Moest iemand nu zeggen dat het hummeltje geen ouders heeft, stoppen we het in onze valies en nemen het mee. Liselotte en ik zijn allebei overtuigd! (In realiteit zou dit echt niet kunnen want de Senegalese autoriteiten staan moeilijk buitenlandse  adoptie toe…)

Na 2 uur genieten bij deze mooie familie keren we huiswaarts voor alweer en heerlijk maaltje (vis met soort rijst) en een dutje. De temperatuur is inmiddels gestegen tot 32 graden.

 

Na een deugddoende siësta vertrekken we naar de vismarkt. We rijden het centrum van de stad binnen, dicht bij de kustlijn. Man wat een chaos! Kinderen spelen, kraampjes, véél afval, tuffende auto’s op stoffige pistes (geen straten) en wij daartussen, onze chauffeur steeds trompen om vooruit te geraken. We stappen uit op de hoek van de straat en zeggen de chauffeur dat we hier binnen een uur terug zullen zijn. Volk!!! Niet te doen. Zoveel zwarte mensen bij elkaar! De visgeur is nogal indringend…  We gaan door een loods richting zee. Immens zicht! Een volledig strand vol met mensen die vis aan het kuisen zijn, vis verkopen, plastiek zakjes verkopen,… Druk druk druk! We worden steeds aangesproken door ‘gidsen’ en op den duur zegt Liselotte: ‘ok we nemen er één want ze gaan ons anders blijven lastig vallen’ Pierre onze gids doet goed zijn best! Uitleg over de boten, de vissen (er bestaat zelfs een konijnvis JJ) de vervuiling van het strand,… We zien vrouwen vissen kuisen met baby’s op de rug, zelfs kinderen kuisen vis… Wat een vies en vuil werk! We mogen geen foto’s nemen, tenzij we wat geld geven. Na wat afdingen kopen we nog wat souvenirs en gaan terug naar onze auto. We zijn gebeten door muggen… (en nog nie lichtjes…)

Bij aankomst in ‘onze thuis’ douchen we en maken ons wat op, mr Sène heeft immers gereserveerd in een goed restaurant! Het is een eind rijden en inderdaad, we arriveren in een idyllisch etablissement en, waw! er zijn hier nog toubabs (blanken)! We genieten van een lekker en verzorgd maaltje en keren nadien doodmoe terug. Morgen moeten we vroeg op voor de ‘maandag-ochtend ceremonie op school ’.

Dag 3

Opnieuw goed geslapen, maar kort. Liselotte ook beter geslapen. We blijven nog even liggen en ik bereid mijn lesje voor straks voor. Zingen met de kleuters. We liggen te blokfluiten en te zingen in ons bed en verzinnen gebaren bij de liedjes. Gezellig. Er is al heel wat drukte buiten, we horen bussen en kinderen roepen en zingen. Beneden gekomen is loopt het schoolplein (zandvlakte) vol met kinderen in nette blauw met gele schortjes. Heel veel kinderen komen ons spontaan een hand geven “Bonjour Madame”. Zelfs hele kleintjes komen om ons af met hun handje uitgestoken. Prachtig! We begroeten de leerkrachten en gaan mee in de drukte naar het plein. De meeste kinderen staan al heel netjes in rijen voor hun klas, de kleuters voor hun gebouw. NIEMAND WEENT OF ROEPT! allemaal lachen ze! Na en korte toespraak klinkt het Senegalees volkslied door de speaker en de vlag wordt gehesen. Waw, iedereen stil of meezingen… (800 leerlingen!) We zouden ons dat bij in België niet kunnen voorstellen. Er wordt nadien nog een leerling in de bloemen gezet omdat ze een dictee gewonnen heeft in wedstrijd  met verschillende scholen uit Senegal. Knap gedaan! Het bewijst dat de school van Mr Sène degelijk is.

Nadien verdwijnen de leerlingen in de klassen. Wij gaan snel ontbijten om nadien de kleuterklassen te bezoeken. Na een kort bezoekje in alle kleurjaren blijf ik plakken in het 3^e kleuter: la grande section. Liselotte gaat intussen de parainnagepost en kadootjes aan de kindjes uitdelen.

Ik observeer eerst. Ongeveer 50 kinderen in die klas. Er zijn 2 juffen. Ze worden verdeeld: 10 kinderen krijgen wat schrijfoefeningen, een ander groepje moet een tekening maken. Er zijn er die met parels werken, anderen met dopjes van flessen en een laatste groepje zit rond een juf en luistert naar een verhaal. Na een half uurtje zie ik het zitten om samen met hen te zingen. 50 verwachtingsvolle zwarte snoetjes kijken mij aan… Ik vertel dat ik hen een liedje zal leren van bij ons, zonder betekenis, enkel met klanken. Ze knikken. Ik zing voor met gebaren: Epo, ie taai taai éé,… Ze bekijken mij zeer stil… Na enkele keren begint het te lukken, ik vraag of ze muziekinstrumentjes hebben? Enkel 1 schellenraam, halve bal met kroonkurken en een kleine jambee. Ik neem me voor om er hier nog te zoeken. We zingen en zingen tot ze moe zijn. Er zijn echt hele pientere kindjes bij!

Om 11 uur hebben ze pauze en mogen ze een tussendoortje eten? Héé? Chips?? Bij de meesten komt er een zakje chips boven, chocola, een lolly… Dat kennen ze op onze biologische freinetschool niet, hoor! De zakjes blijven achter in de klas. We nemen, speciaal voor Katia, snel wat foto’s. J

Tijdens de speeltijd blijven we wat bij de kinderen. Echt leuk. Ze voelen aan mijn haar, mijn gezicht,…

Na schooltijd maken Liselotte en ik een uitstapje naar de zee en bezoeken wat hotels (nieuwsgierig…)  Mooie hotels en mooi strand.

We drinken wat in een bar-tje en raken aan de praat met een groep vrouwen die een handeltje hebben in souvenirs. We worden uitgenodigd naar hun ‘cabane’ en bespreken daar, tussen borstvoedingsbeurten door, hun marchandise. Ik maak het mij gemakkelijk door steeds te wijzen naar Liselotte als het op betalen aan komt. “Elle a l’argent’” Aangezien ze geen passend kleedje bij hebben voor mij worden onmiddellijk mijn maten genomen en vrijdag zal er een kleedje voor mij klaar zijn. Ze willen ons nog masseren, beeldjes verkopen, allemaal evenveel. We moeten afronden door onze portefeuille te tonen, helemaal leeg… Vrijdag onderhandelen we opnieuw!

We nemen een taxi ‘clando’ terug. Ik zit zitten tussen twee dikke zwarte mensen. De deur hangt er half af en de chauffeur moet zijn hoofd bijna door de zijruit steken om door het venster te kunnen kijken wegens teveel barsten in de voorruit. Schitterend!

We gaan nadien nog terug op bezoek bij May om wat kleertjes voor Jacine te brengen. Daarna Tening, een vroegere huishoudhulp die nu in erg armoedige omstandigheden in een hutje woont samen met haar 3 kinderen. Tening is heel blij met de kadootjes voor haar kinderen en wat CFA’s. We zijn stil op de terugweg…

Eten, skypen met familie op thuisfront , wat napraten en blogje in orde brengen… slaapwel.
Ba souba ak diam ( dixit Liselotte in ’ t Wolof )